Geen spijt
Voor ‘Geen Spijt’ brengt Bo Spaenc een gezelschap bijeen van mensen die, elk op hun eigen
manier, een pareltje laten blinken. Paul Verrept is de schrijvende kracht achter het geheel. Hij schreef al heel wat prijzen op zijn schoorsteen, met als bekendste boek misschien wel het wonderlijke “Het meisje de jongen de rivier.” (Publieksprijs Gouden Uil, jeugdboeken 2005)
Thais Scholiers zingt en vertelt en blaast zo leven in de woorden. Bo Spaenc, met side- kick Geert Waegeman, is er voor het muzikale verhaal: soms als decor, vaak de motor, altijd met humor...
‘Geen Spijt’ kan je ook lezen in een boekje en beluisteren op cd.
Trailer geen spijt
credits geen spijt
Bo Spaenc: concept-compositie, muzikale leiding, multimuzikant Paul Verrept: creatie tekst/ illustraties
Thais Scholiers: vertel/spel/zang
Geert Waegeman: geluidstovenaar
Lies Van Assche: sporadische coaching, kostuums/decor Davy Deschepper: techniek
Samenwerking met Jeugd en Muziek Vlaanderen en Cultuurcentrum Mechelen en met de medewerking van DE MAAN, Walpurgis en coStA St. Andries.
Recensie
Het leven van Edith Piaf was geen pretje, maar naar een prentenboek van Paul Verrept en op muziek van Bo Spaenc wordt het een klein schurend pareltje. Of hoe kleutertheater bij DE KOLONIE MT niet altijd een happy end behoeft.
door Wouter Hillaert
Bij aanvang komt zangeres-vertelster Thaïs Scholiers opgedoken van onder een stoffige lampenkap. Zo onverwacht kwam ook Edith Piaf in de jaren dertig in de schijnwerpers: ze werd ontdekt als straatzangeres. Van die straat heeft Verrept de cirkel rond zijn vertelling gemaakt. Kleine Edith wordt bij aanvang geboren op het trottoir en zal daar aan het eind weer dood neerzijgen. 'Zing maar niet meer', zo fluistert op het uitgestalde prentenboek op de bühne een voorbijganger met engelenvleugels haar toe.
Bijzonder is hoe natuurlijk Geen spijt de dubbele mededeling vindt die elke kleuterproductie zoekt. Voor kleine oren bekijkt Bo Spaenc Piafs biografie met een aanstekelijke levendigheid vanuit het kindperspectief van Edith, in een beeldende, episodische vorm. "De papa van Edith liep op zijn handen en toverde handtassen weg!" Grote oren worden net dubbel geraakt door die naïeve vertaling van Piafs leed: haar dronken acrobaatvader, haar afwezige moeder, haar jeugd in een bordeel ("een huis vol meisjes die lief waren voor iedereen!"). Vlot ingeschoven liedjes zoeken de kracht van musical, waardoor Geen spijt heel vloeiend klinkt maar toch blijft die schrille schurende noot ook hier steeds meespelen en wordt sentimentaliteit vrolijk gemeden. Erg innemend slaat Scholiers zo de kraakstem van la môme Piaf aan na de dood van haar geliefde bokser Cerdan in een vliegtuigcrash. De gekwetste mus gaat kwetteren als een nachtegaal.
En daar toont zich de montere levensvisie onder dit zachtdroevige Geen spijt: elk ongeluk wordt in de voorstelling een nieuwe kans, een aanzet tot een consequent vooruitkijken. Non, je ne regrette rien: Piafs bekende adagium gaat hier een opbeurende wals aan met een ontvankelijke kinderblik op de wereld.
Zo relevant voor het hele publiek zijn 4+-producties niet vaak.